En zo is het.
Het gaat goed, het is genieten, alles wordt steeds meer normaal en wij staan erbij en kijken er met verwondering en bewondering naar.
Tibbe wil ook echt gewoon zoals ieder ander, dus geen extra aandacht, geen fysio, geen gesprekken en geen bijlesjes, nee gewoon doen wat iedereen van zijn leeftijd doet en verder lekker spelen. Hij verheugt zich op weer naar de BSO, op weer op zeilkamp, op het aankomende hockeyseizoen etcetera. Dit alles komt vanuit een enorme kracht en het geeft hem ook een boost aan zelfvertrouwen dat het allemaal lukt.
Afgelopen weekend schoof hij met z'n step over het asfalt, gewoon omdat hij te hard de bocht nam, dat had 2 bloedende knieën en pijn tot gevolg. Hoe gek is het dat wij dan even enorm schrikken en daarna eigenlijk heel dankbaar zijn dat hij "gewone" jongenswonden heeft. Gek blijft het soms en waakzaam blijven we ook, maar het meest zijn we heel happy.
Morgen weer ziekenhuis voor controles en elke dag neemt hij heel braaf de chemo-tabletten.
